İnsafsız hayat…

Düşman…

Hayat boş anınızı kollayan düşman gibidir bazen. O boşluğunuzu yakaladığı an, öyle insafsız davranır ki… Yüreğinizi kan revan içinde bırakır. Çünkü yeniden doğmanıza sebep olan aşkın içine atmıştır sizi ve elinizi kolunuzu bağlamıştır… Ne kadar karşı koyarsanız koyun, sizi sevdanın tam ortasına acımasızca bırakmıştır.

Geç…

Evet. Doğru. Biraz geç karşılaşmıştınız. Fakat ne karşılaşma… Tek kelime etmemiştiniz. Çünkü bazı şeyler kelimelere dökülmez. Susarak daha iyi anlatılır. Hiç konuşmadan anlaşmıştınız. Acılarla kıvransanızda öyle bir aşk yaşamıştınız ki yeniden doğmuş ve yepyeni bir dünya kurmuştunuz.

Dünyalar…

Gerçekleri birlikte görmeye başlarsınız. Değil toprağınız, dünyanızın bile farklı olduğunu görürsünüz. Beraber olamayacağınız gerçeği öyle bir çarparki yüzünüze, hani derler ya; “Tüm dengeniz bozulur.”  Çok acı bir şekilde düşlerle gerçeklerin birarada yaşamayacağını öğrenirsiniz.

Öfke…

Kendinizi bir yerde bulacağınızı zannederek öyle duyguların içinde kaybolursunuz ki… Öfkenizin dineceğini zannederek öyle cümleler söylersiniz ki… Yüreğinizin hafifleyeceğini zannederek öyle hayaller kurarsınız ki… Ve… Acı çekmemek için öyle inat edersiniz ki… Sonunda… Öylesine suskun… Ölesiye sessizliğe gömülürsünüz.